Ουρανοξύστες στα Χρόνια της Χολέρας...





Οι ουρανοξύστες της La Defence μια ομιχλώδη μέρα με τον πύργο του Άιφελ΄και τον Πύργο Montparnasse στο βάθος...
Πηγή: Skyscrapercity.com





___________________________________________________

Σημείωση: Η συγκεκριμένη δημοσίευση συντάχθηκε λίγες μόνο βδομάδες πριν την κυβερνητική αλλαγή του Οκτωβρίου 2009 και φυσικά πριν την έλευση της "Τρόικας", του "μνημονίου", τις μειώσεις μισθών, συντάξεων κλπ, τα καουμποϋλίκια των συντεχνιών, τους αυτοοικτιρμούς  των κυβερνητικών στελεχών, τις ευτέλειες των κομμάτων και ΜΜΕ, και την απίστευτη ανωριμότητα και μικρότητα ψυχής που άπαντες επέδειξαν πλην ενδεχομένως κάποιων που είναι χαμένοι στις δημοσκοπήσεις σαν "ΔΓ/ΔΑ" ή του 30% που τιμωρείται πλέον ανοικτά διότι το αντιπροσωπεύει ο "κανένας", και οι οποίοι αισθάνονται πλέον περισσότερο από ποτέ άλλοτε όμηροι των ολίγιστων και των μικρόψυχων. 


Είναι τραγικό ότι παρά την απουσία μου για ένα έτος από το ιστολόγιο, το άρθρο που ακολουθεί παραμένει στην ολότητά του επίκαιρο μέχρι κεραίας. 


Καλό Χειμώνα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά... 

Γρηγόρης Μαλούκος - gm2263
21/9/2010


_____________________________________________________________________________

Τα Χρόνια της Χολέρας

Για όσους έχουν διαβάσει το βιβλίο του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές, "Ερωτας στα χρόνια της χολέρας" γνωρίζουν καλύτερα από εμένα ότι τα χρόνια της χολέρας ήταν τα πολλά, άνυδρα εκείνα χρόνια που το ηρωικό ζευγάρι του του μυθιστορήματος υπέμενε στωικά τις κακουχίες που διέκοπταν μια γκρίζα μετριότητα πραγματικότητας μέχρις ότου σμίξουν... γερόντια πια, μετά από πενήντα χρόνια αναμονής.

Κάπως έτσι αισθάνομαι κι' εγώ αλλά και πολλοί άλλοι συνομήλικοί μου γύρω στα σαραντα-κάτι με σαρανταφεύγα τα τελευταία χρόνια ιδίως μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες (οι οποίοι όπως και να το κάνουμε πρόσφεραν μια αρκετά αστραφτερή ψευδαίσθησιακή παρένθεση μεγαλείου).

Μια αίσθηση ομηρείας και ανημποριάς διακατέχει πολύ κόσμο τώρα τελευταία απέναντι σε μια πραγματικότητα που παραπαίει ανάμεσα στη μετριότητα του τώρα και την απειλή από το αύριο και όπου όλα εκείνα τα μικρά και τα μεγάλα που μας κράτησαν στη ζωή (μουσικές, ήχοι και εικόνες αγαπημένες, οραματισμοί ή προσωπικοί στόχοι, οικογένεια, όσοι έχουν) φαίνονται ασήμαντα και κυνικά αποδομημένα απέναντι στην γκριζαμάρα που πάνε να μας επιβάλλουν.

Δυστυχώς, έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια από τότε έως τώρα που γράφεται το παρόν για να συνειδητοποιήσω ότι η μη ανέγερση υψηλών κτιρίων δεν είναι απλά "άλλη μια" ιδιοτροπία, μέρος του ΝεοΕλληνικόύ ιδιομορφικού παράδοξου, και ότι μάλλον δεν υπάρχουν μεμονωμένες "ιδιοτροπίες", υπάρχει μια συνολική παθογένεια του Ελληνικού υπαρξιακού μοντέλου η οποία έχει πάμπολλες παραφυάδες και εκφάνσεις σε κάθε τομέα της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής ζωής, και ότι η σε αντίθετη σε κάθε λογική απόλυτη και πείσμων αντίδραση στην ανέγερση τέτοιων κτιρίων είναι απλά μια από αυτές τις παραξενιές. Όπως συμβαίνει με κάτι περίεργα κλειστά επαγγέλματα. Ή με το θέμα της ιδιωτικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ή το θέμα της χαρακτηριστικής καθυστέρησης στην σύνταξη του δασολογίου και του κτηματολογίου που αποτελεί μείζονα παράγοντα της ανωμαλίας που παρατηρούμε στην διαχείριση των δημόσιων και εθνικών εκτάσεων που καταλήγει πολλές φορές σε τραγικά αποτελέσματα μηδέ εξαιρουμένων των τεράστιων πυρκαγιών των ετών 2007-2009.

Δυστυχώς, ακόμα κι' εγώ και πολλοί άλλοι εδώ πέρα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ίσως πόσο βαθύτατα πολιτικό είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε, ή καλύτερα, πόσο πολύ η μικροπολιτική επηρεάζει την ανάπτυξη της χώρας.

Μα συνδέονται όλα αυτά μεταξύ τους; Για σκεφτείτε λίγο; Μήπως, λέω μήπως συνδέονται;

Όπως λέει και ο Καβάφης:


"Tη μια μονότονην ημέραν άλλη
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν
τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι-
η όμοιες στιγμές μάς βρίσκουνε και μας αφίνουν.

Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει
Είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει."


K.Καβάφης, 1908



"Πως την πατήσαμε έτσι;"


Η αλήθεια είναι ότι όλοι κάτι περιμέναμε να γίνει όσον αφορά το θέμα των ψηλών κτιρίων αφότου οι μεγάλες κλίμακες επανεισήχθηκαν στο αστικό λεξιλόγιο της Αθήνας το 2004 με αφορμή τους Ολυμπιακούς αγώνες. Εις μάτην βέβαια, εφόσον
τίποτα δεν έγινε, αν και θα περίμενε κάποιος οι πρώτοι αρμόδιοι υπουργοί της "νέας διακυβέρνησης" να είναι πιο θετικά διακείμενοι στην ανέγερση ψηλών κτιρίων σε σύγκριση με τους προηγούμενους. Αντίθετα, οι τότε (2004) απελθόντες, αν και επί μακρό διάστημα εμφανίστηκαν να εμφορούνται εν πολλοίς από τις γνωστές μεταπολιτευτικές αγκυλώσεις οι οποίες περιγράφονται ΕΔΩ κι' ΕΔΩ, τουλάχιστον τόλμησαν την εξαίρεση της μίσθωσης Καλατράβα, η οποία άφησε και μερικά τοπόσημα τα οποία βέβαια κανείς δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει κατόπιν.

Δυστυχώς, ενώ πολλοί περίμεναν ότι η Αθήνα θα μεγαλουργούσε και κάπως θα ακολουθούσαμε μια επιτυχημένη μεταολυμπιακή πορεία (στο κάτω-κάτω υπήρχε και το φωτεινό παράδειγμα της Βαρκελώνης) η ΝεοΕλληνική και συνάμα ΠαλαιοΒαλκανική πραγματικότητα κατόρθωσε και πάλι να μας εκπλήξει.

Δεν είναι ότι οι υπουργοί της "νέας διακυβέρνησης" όταν παρέλαβαν κοίταζαν τα μεγάλων κλιμάκων Ολυμπιακά έργα με το ίδιο τρομαγμένο βλέμμα που οι κεφαλοκυνηγοί της Παπουασίας θα κοιτούσαν τις πυραμίδες του Καϊρου αν κάποιος τους δακτίνιζε από τη χώρα τους στην Αϊγυπτο (Beam me up Skotty!!! που θάλεγε και μια ψυχή από τα παλιά). Δεν είναι τα παλαβά που ακουγόταν από επίσημα χείλη όπως "τι το θέλαμε το παλιοστέγαστρο"(1) και "το θέμα των Ολυμπιακών ακινήτων θα τεθεί επί τάπητος" (Φάνη Πετραλιά). Είναι η βεβαιότητα ότι αντιμετώπισαν το θέμα της Ολυμπιακής κληρονομιάς με τον ίδιο τρόμο που ένας μειωμένων ικανοτήτων υπαλληλίσκος θα αντιδρούσε αν ο διευθυντής του τον καλούσε έξω από τη αφάνεια της ανώνυμης ασφάλειας και του "που να τρέχεις τώρα..." και τον έβγαζε στο φως λέγοντας του: "Αυτή είναι η πρόκληση και η ευκαιρία της ζωής σου. Πρόσεξε μη με απογοητεύσεις γιατί περιμένω πολλά από εσένα". Και είναι εξοργιστική η προβλέψιμη αντίδραση του υπαλληλίσκου ο οποίος λέει από μέσα του: "Αμάν, πως την πάτησα έτσι; Τώρα θα πρέπει να δουλέψω!!!"


Το Σήμερα που κατάντησε σαν Αύριο πια να μη μοιάζει (2)

...και με ετούτα και εκείνα φτάσαμε στο σήμερα. Ένα αλλόκοτο σήμερα όπου η χώρα μοιάζει να διολισθαίνει προς ένα μεγάλο ΤΙΠΟΤΑ με μπόλικο καθόλου. Αρκετοί φίλοι εντός και εκτός διαδικτύου οι οποίοι βρίσκουν κάποια ανάσα από την αλλόκοτη και φθοροποιά καθημερινότητα που ζούμε, με ρωτούν συχνά-πυκνά για το που βρίσκεται η υπόθεση των ψηλών κτιρίων στην Ελλάδα. Αν υπάρχει Ελπίδα, να "γίνει κάτι" στο "ορατό μέλλον". Και η απάντηση μου είναι απλά δυο λέξεις: Δεν ξέρω. Η μάλλον όχι. Ξέρω αλλά αυτό που ξέρω είναι τόσο αποτρόπαιο που καλύτερα να μην το ήξερα.

Αν η καταρρέουσα αλλά γαντζωμένη στην εξουσία ακόμα (7/9/2009) Νέα Διακυβέρνηση έκανε ένα πολύ μεγάλο κακό, αυτό δεν είναι το ότι απέτυχε κατά κράτος και έχασε όλες τις μάχες (πλην εξαιρέσεων, κάτι Ολυμπιακές και ΟΤΕ δεν σώζουν την κατάσταση) και εξόργισε τους φυσικούς της συμμάχους. Είναι το ότι η αποτυχία τους στιγμάτισε ένα κοινωνικοπολιτικό μοντέλο το οποίο αν και ποτέ δεν εφαρμόστηκε σωστά στην Ελλάδα, εν τούτοις τάισε κόσμο και κοσμάκη, και μιλάω φυσικά για την ιδιωτική πρωτοβουλία καθώς και την οικονομία της κατά το δυνατόν Ελεύθερης αγοράς.

Δυστυχώς, καλώς ή κακώς, τα κτίρια μεγάλων κλιμάκων, ιδίως δε τα ψηλά κτίρια γραφείων (και κατοικιών) είναι ταυτισμένα με και με μια επίδειξη αστικής ισχύος, η οποία σε ΟΛΑ τα δυτικά κράτη είναι συνδεδεμένη με την ευρωστία του ιδιωτικού (ή/ και του δημόσιου επίσης) τομέα της οικονομίας. Με τα λάθη της αλλά και τη φοβισμένη αποστροφή της απέναντι στον "νεοφιλελευθερισμό", η ΝΔ κατόρθωσε να συντηρήσει τα μίζερα στοιχεία του κρατικίστικου μοντέλου το οποίο παρέλαβε, ενώ ταυτόχρονα ανάστησε και πολιτικοκοινωνικές δυνάμεις οι οποίες είχαν "λουφάξει" κατά το παρελθόν, και των οποίων ο αντικειμενικός σκοπός δεν ήταν η εκφορά ενός σύγχρονου πολιτικοκοινωνικού λόγου ο οποίος θα αντιμετώπιζε επί τούτου τα μείζονα προβλήματα της εποχής μας, αλλά μια στείρα αντίδραση απέναντι σε οτιδήποτε θα άλλαζε το μεταπολιτευτικό status quo.

Η πλήρης αποτυχία εκφοράς ενός ιδεολογικού discourse το οποίο από τη μια θα έσυρε τους αρνητιστές σε διάλογο, και από την άλλη, με σύμμαχο τα χειμαζόμενα εκείνα τμήματα της κοινής γνώμης τα οποία σε ανησυχητικά μεγάλα ποσοστά πλέον είτε προτιμούν τον "κανένα" για πρωθυπουργό, είτε πάνε για μπάνιο αντί να ψηφίζουν, θα μπορούσε να διεμβολίσει αυτή την κρούστα, αυτό το παχύ αδρανειακό στρώμα του ΝεοΕλληνικού Matrix, και θα μπορούσε φυσικά να κινητοποιήσει δημιουργικές δυνάμεις τις οποίες, όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου έβαλε τις λαϊκές μειοψηφίες (όπως τις έβαλε...) μέσα στο παιχνίδι του κοινωνικού γίγνεσθαι, έτσι και η παρούσα διακυβέρνηση θα μπορούσε να δημιουργήσει τις δικές της συμμαχίες με όλα εκείνα τα ευαίσθητα και δημιουργικά μυαλά τα οποία πλέον βρίσκονται "στην απέξω", και να δημιουργήσει ένα δεύτερο πόλο, ένα δυνατό ρεύμα "ανάπτυξης", μακριά από την στυλιζαρισμένη διαλεκτική των "παραθύρων" των "οκτώ", των μίσθαρνων δημοσιογράφων που αλλού ψάχνουν γωνία στο δεκάρικο και αλλού σιωπούν κατά το που φυσάει ο άνεμος.

Δεν το έκανε.


Θα υπήρχαν αντιδράσεις. Καιροσκοπικές. Φτηνές. Μικροπολιτικάντικες. Σίγουρα. Σκεφτείτε όμως την ανάταση της επίτευξης όταν νέας γενεάς οικοδομήματα από τους καλύτερους Έλληνες και ξένους θα δημιουργούσαν μια νέα εικόνα αστικής προπτικής εκεί που τώρα βρίσκονται χαλάσματα; Με τα ωραία πάρκα γύρω τους; Με τα χαρακτηριστικά νέας τεχνοτροπίας σχέδια τους; Με τους άνετους δημόσιους χώρους, τους κήπους και τα αίθρια, την άνεση χώρου. Ποιος θα είχε πια τόση ξινίλα για να αρνηθεί τα αυτονόητα; Εδώ ένα mall έγινε και βούιξε ο τόπος.

Φανταστείτε τη λαχτάρα που έχει ένα μεγάλο κομμάτι πληθυσμού για την υπέρβαση σε ανώτερες κλίμακες και άλλες τάξεις μεγέθους. Με ποιο δικαίωμα -χωρίς να ενοχλούμε τις επιθυμητές και υπάρχουσες μικροκλίμακες των υπαρχουσών περιοχών κατοικίας- δεν αφήνουν κάποιοι να δημιουργηθούν ΚΑΙ στην Αθήνα υπέρ-τόποι δημιουργικής ανάτασης και χωρικής ανάταξης ενώ οι ανάγκες φαίνεται πως υπάρχουν; Ενώ είναι αποδεδειγμένο ότι το κοινό ΚΑΙ του μη στρατευμένου σε αγκυλωτικά θεωρήματα τεχνικού κόσμου, αλλά και η ίδια η κοινωνία, κατά πως φαίνεται θα ήθελε να δει έστω και σε πειραματικό στάδιο μια υπέρβαση; Βουλιάζει που να πάρει η ευχή κάθε νέο mall και μουσείο, πράγματα που σε άλλες χώρες είναι αυτονόητα. Υπάρχει η δυναμική, ΘΕΛΗΣΗ δεν βλέπω να υπάρχει.



Στασιμότητα

Για συντομεύουμε, κατά τη γνώμη μου, οι παρακάτω είναι οι λόγοι για τους οποίους δε θα δούμε σύντομα ψηλά κτίρια στην Αθήνα, με βάση τα δεδομένα της κατάστασης όπως καταγράφονται τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές:

1. Η ανικανότητα της παρούσας διακυβέρνησης έδωσε μεγάλες αφορμές στους συκοφάντες της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, ιδίως δε αυτής που σχετίζεται με μεγάλα κατασκευαστικά έργα. Σαν αποτέλεσμα, ΚΑΙ με δική τους ευθύνη, οι μεγάλοι κατασκευαστές και ο κατασκευαστικός κλάδος (και εδώ είναι το παράδοξο) ο οποίος ευθύνεται για απειροελάχιστο από το χάλι της Αθήνας (δε μιλάω για μικροκατασκευαστές - μικροεργολάβους πολυκατοικιών) αναγορεύεται σαν κύριος ένοχος από την λυσσαλέα αρθρογραφία όχι μόνον "ανεξάρτητων" γραφίδων, αλλά και από εκείνη μεγαλοδημοσιογράφων οι οποίοι ανήκουν σε από μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα τα οποία έχουν και κατασκευαστικό κλάδο (!!!), ενώ οι μικροεργολάβοι οι οποίοι είναι και οι κύριοι ένοχοι τη σκαπουλάρουν και συνεχίζουν το καταστροφικό τους έργο.

2. Η διεθνής κρίση η οποία έχει "δαγκώσει" πολύ τον κατασκευαστικό κλάδο οπότε και δεν αναλαμβάνονται ρίσκα τόσο εύκολα, ιδίως σε ένα εχθρικό καλώς ή κακώς για τέτοιες αναπτύξεις περιβάλλον.

3. Το γεγονός ότι στην Ελλάδα ορισμένα πράγματα έχουν στοχοποιηθεί για πολιτικάντικους λόγους, από κάποιους που έχουν βήμα και μπορούν να φωνασκούν. Παράδειγμα αποτελούν ΚΑΙ τα ψηλά κτίρια για τα οποία συνεχώς βρίσκονται στο στόχαστρο, άσχετα αν η κοινωνία έχει δεχτεί με θέρμη τις
καλές κατασκευές, είτε πρόκειται για μουσεία, είτε πρόκειται για εμπορικά κέντρα, είτε ακόμα απέναντι και στην προοπτική των ψηλών κτιρίων.

Δυστυχώς, το θέμα δεν βρίσκεται ψηλά στην ατζέντα των κομμάτων εξουσίας και όπως έχω γράψει και στο skyscrapercity, όπως έχουν εξελιχτεί τα πράγματα, είναι πολύ πιο πιθανόν να δούμε ουρανοξύστες με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ παρά με κυβέρνηση ΝΔ. Η ΝΔ το "έκαψε" το "χαρτί" των ψηλών κτιρίων με την ατολμία της, και το θέμα κατέληξε να είναι άλλος ένας σάκος του μποξ από την καιροφυλακτούσα και υποκριτικά καιροσκοπική ελάσσονα αντιπολίτευση.

4. Η απουσία δημοσίων σχέσεων από μέρους του τεχνικού κόσμου και η προφανής απροθυμία του να θέσει το θέμα επί τάπητος, παρά το γεγονός ότι σε γειτονικές και άλλες ανατολικές χώρες μεγάλοι Ελληνικοί όμιλοι και τεχνικές εταιρείες μεγαλουργούν, ενώ στην Ελλάδα ασχολούνται μόνο με δημόσια έργα ή κτίζουν μεζονέτες είναι ενδεχομένως ενδεικτικές του κλίματος απαξίας σχετικά με την έννοια του ψηλού κτιρίου στην Ελλάδα. Το ανησυχητικό είναι ότι τηρείται ένοχη σιωπή ενώ αν οι ίδιες οι τεχνικές εταιρείες από μόνες τους το επεδίωκαν, θα μπορούσαν με μίνι εκδηλώσεις αλλά και μεγάλο συνέδριο (όπως εκείνο του 1975) να ξανανοίξουν τη συζήτηση, σε ένα γενικότερο πλαίσιο του τι πόλεις θέλουμε εν κατακλείδι. Δυστυχώς, πέρα από κάποιες μεμονωμένες ενέργειες γνωστών και μη αρχιτεκτόνων η συζήτηση δεν "άναψε", ήρθε στο μεταξύ και η "κρίση" και το θέμα πάγωσε, έστω και σε διαλεκτικό επίπεδο.

5.
Οι περιβαλλοντικές καταστροφές του 2007 και του 2009 οι οποίες (καλώς ή κακώς) δεν αποτελούν και ότι καλύτερο σαν προηγούμενο όσον αφορά την προώθηση της ιδέας των ψηλών κτιρίων, και των ουρανοξυστών τα οποία πολύ εύκολα και συλλήβδην εκλαμβάνονται από τον ποδηγετούμενο κόσμο σαν "τσιμεντοποποίηση", έχοντας υπόψη τους την καθημερινότητα του συνεχούς συστήματος δόμησης των πενταώροφων του κέντρου της Αθήνας. Φυσικά κανένας δε θα πήγαινε να κτίσει ουρανοξύστες στη εξοχή και στα καμένα, βίλες πάνε να κτίσουν οι άνθρωποι, αλλά είναι τέτοιο το ταμπού που άνετα οι άκτιστοι ουρανοξύστες γίνονται θέμα εκμετάλλευσης και κακοποίησης, άσχετα βέβαια αν πλέον ένα μεγάλο τμήμα του κόσμου έχει αρχίσει και αλλάζει γνώμη.


6. Το αλλοπρόσαλλο της νεοΕλληνικής πραγματικότητας. Παράδειγμα, από τη μια ο κατασκευαστικός και μεσιτικός κλάδος οδύρεται για το ότι υπάρχουν πολλές χιλιάδες διαμερίσματα απούλητα και ξενοίκιαστα, αλλά ο Σουφλιάς, ήδη δημοπρατεί δεκάδες χιλιόμετρα νέων αυτοκινητοδρόμων σε άκτιστες εκτάσεις της Αττικής; οι οποίοι -λένε, αντιστοιχούν σε πόλη 8 εκατομμυρίων, όταν οι εκτάσεις αυτές κτιστούν (που ΘΑ κτιστούν). Μα σε μια χώρα που πάσχει από υπογεννητικότητα, που θα βρεθούν τόσοι νέοι ένοικοι;

Δεν τολμώ να σκεφτώ την απάντηση στο ερώτημα...

Και για μια στιγμή, εδώ πέρα: Γιατί πρέπει ντε και καλά να "ξεχειλώσει" τόσο πολύ η Αθήνα, και σε βάρος του περιαστικού πρασίνου, όσου απέμεινε, ιδίως τη στιγμή που στο κέντρο ολόκληρα τετράγωνα γκετοποιούνται και παραδίδονται σε παράνομους μετανάστες; Γιατί δεν γίνεται ένα "συμμάζεμα" της υπάρχουσας κατάστασης με- γιατί όχι- ένα-δυο πειραματισμούς - να δούμε πως θα ήταν βρε αδελφέ, όπου σε κάποια περιοχή, ένα ολόκληρο τετράγωνο πενταώροφων πολυκατοικιών θα μπορούσε να αντικατασταθεί από δυο-τρία σχετικά ψηλά κτίρια και ο περιβάλλον χώρος να γίνει πάρκο;

Ή το άλλο, το οποίο το σκεπτόμουν τις τελευταίες μέρες με αφορμή τα εγκαίνια του σταθμού μετρό του νομισματοκοπείου: Γιατί στην μεγάλη ευρύτερη έκταση του Νομισματοκοπείου όπου και ο νέος περίλαμπρος σταθμός, δεν κτίζεται ένα σύγχρονο διοικητικό κέντρο όπου θα μεταστεγαστούν όλες εκείνες οι διάσπαρτες υπηρεσίες ΙΚΑ, Σύκα, Μίκα, ΟΑΕΔ, Νομαρχία Ανατ. Αττικής και τρέχα-γύρευε οι οποίες είναι διάσπαρτες κατά μήκος της Μεσογείων; Γιατί να χαραμιστούν από ένα μετριότατο σε βαθμό κακουργήματος κτίριο για το υπουργείο Οικονομικών το οποίο αποτελείται από πολλά τριώροφα και πενταώροφα το οποίο θα μπορούσε -και αυτό- να μεταστεγαστεί καθ υπέρβαση των διατάξεων ύψους - για μια φορά ΕΛΕΟΣ, ας τολμήσουμε - στη λεωφόρο Κηφισίας σε έναν ουρανοξύστη δίπλα στο μέγαρο του ΟΤΕ ας πούμε;

Δυστυχώς καπάκι στην κρίση (η οποία δείχνει παρόλα αυτά κάποια σημάδια κάμψης) έρχεται και η γνωστή μαύρη τρύπα της λογικής. Ιδίως σε φορτισμένες εποχές όπως η σημερινή.

Ας ελπίσουμε τουλάχιστον πως ο Θεός της Ελλάδος δεν έχει ακόμα μεταναστεύσει.


_________________________________________________

(1) Ο χαρακτηρισμός ήταν βαρύτερος αλλά χάριν κοσμιότητας τον απέδωσα πιο απαλά.
(2) Παράφραση ενός στίχου από το ποίημα του Καβάφη που παρατίθεται στην αρχή της παρούσας δημοσίευσης.

Σχόλια

Ο χρήστης gks είπε…
επίκαιρο και παράλληλα προφητικό,ανάλυση που όμοια της δεν έχω διαβάσει!γιατί άραγε δεν μπήκε στον κόπο κανείς τόσα χρόνια να τη ψάξει τη δουλειά?,συγχαρητήρια
Γρηγόρη ,δυστηχώς ή ευτυχώς η κρίση έχει και ένα καλό... είναι αυτή που θα διώξει τα χρόνια της χολέρας.

φιλικα gks
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Διαβάζοντας το άρθρο σου, θυμήθηκα μια συζήτηση που είχα με έναν φίλο καθώς βλέπαμε την θέα απο τον Προφήτη Ηλία στον Πειραιά. Πόσο θα ταίριαζαν μερικοί ουρανοξύστες δίπλα στην θάλασσα και την παραλιακή. Αναλύσαμε το θέμα και καταλήξαμε λιγότερο αναλυτικά στα ίδια συμπεράσματα με εσένα. Νομίζω οτι ο θεός της Ελλάδας έχει μεταναστεύσει, όπως και πολλοί απο εμάς. Ζώντας στην Μαδρίτη παρατηρώ οτι οι μεγάλες κατασκευές που συγκεντρώνονται στην λεωφόρο Castellana όχι μόνο δίνουν κύρος στην πόλη αλλά και προσελκύουν τουρισμό, καθώς επίσης την εντάσουν στον χάρτη της μοντέρνας αρχιτεκτονικής. Μακάρι να είμασταν αρκετά ανοικτόμυαλοί και πρακτικοί για να αρχίσουμε να κοιτάμε το συνολικό συμφέρον της χώρας και όχι να αναλωνόμαστε στο τι έχει ο Α ή αν ο Β ωφεληθεί και εμείς όχι κ.τ.λ. Θα ήθελα να εκφράσω την εκτίμηση μου για την προσπάθεια σου και τις ιδέες σου.
Νίκος Μπάστας
yliessian@hotmail.com

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Οι Ουρανοξύστες της Κωνσταντινούπολης και μερικά διδάγματα για την Αθήνα

Η δικτατορία, τα ξόανα και οι ουρανοξύστες

Το νεο-Ελληνικό Matrix και οι Ουρανοξύστες