Koyaanisqatsi(*): Ζωή σε Αποσύνθεση, oι Ουρανοξύστες και η Δικτατορία του Απολύτου
(*) Στη γλώσσα των Ινδιάνων Χόπι: Ζωή σε αποσύνθεση. Ζωή σε αναταραχή. Καθεστώς ζωής που παραπέμπει σε αλλαγή του τρόπου ζωής.
"Αν και... είναι κάτι στιγμές που η μοναξιά είναι τόσο στυγνή που ξεσκίζει την καρδιά και το μυαλό. Είναι κάτι στιγμές που ονειρεύομαι περίεργα και αλλόκοτα πράγματα. Είναι στιγμές που φαντάζομαι όλους αυτούς που υπέφεραν κάποτε, όλα αυτά τα αδέρφια μας στον πόνο και τη μοναξιά των λίγων όχι σε σκοτεινά δωμάτια του πόνου και της απομόνωσης αλλά στο δρόμο, με πύρινα δαυλιά να καίνε και να καταστρέφουν όλα αυτά τα φυτώρια υπανθρώπων, όλες αυτές τις ποντικοφωλιές των τρωκτικών της ψυχής μας, με μάτια που γυαλίζουν από τη χαρά της καταστροφής, με βλέμμα τρελό από το πύρωμα που γεννά η σφυρηλάτηση της ψυχής από την αδικία και το κρίμα, με χέρια ματωμένα από το αίμα των αδίκων με ψυχή χαλυβδωμένη από το πνιγμένο δίκιο...
Ονειρεύομαι ένα ξέφρενο γιορτάσι όλων αυτών που ανεξάρτητα από ταξικές διαφορές, διεφθαρμένα πολιτικά χωρίσματα, ενωμένους ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ σε ένα ντελίριο μέθης από τη δικαίωση με τον τρόπο που οι βασανισμένες ψυχές μόνο ξέρουν, οι ψυχές αυτών που πόνεσαν, υπέφεραν, μάτωσαν και έκλαψαν για να ζουν σε βάρος τους όλα αυτά τα κτήνη που περπατούν πάνω σε αυτή τη γη και προσποιούνται πως είναι άνθρωποι".
Άν νομίζετε ότι αυτό είναι απόσπασμα από κάποιο πρόσφατο έντυπο που μοιράζουν οι "αντιεξουσιαστές" ατυχήσατε. Προέρχεται από ένα ανέκδοτο και αδημοσίευτο πόνημα του γράφοντος, από το 1989 με τίτλο: "Επιμύθιον: Σαν Ένα Αντίο για Όλα Όσα Δεν Προλάβαμε Να Αποχαιρετήσουμε".
Περίεργο δεν είναι;
Βέβαια, αν διαβάσει κάποιος τα γραπτά μου εδώ πέρα, θα θεωρήσει ότι πολλά πράγματα άλλαξαν από τότε μέσα μου. Ή μήπως όχι;
Ας δούμε λοιπόν...
__________________________________________
Επικρατούσε μια περίεργη ησυχία εκείνο το απόγευμα της Παρασκευής (12/12/2008) στο τεράστιο διασκεδαστήριο στη Λεωφόρο Κηφισίας. Είχα πάει να δω τον Κeanu Ρeeves στο "Τhe Day the Earth Stood Still". Παρά το γεγονός ότι που και που πηγαίνω σινεμά μόνος μου για να ηρεμήσω και να κάνω ένα ιδιότυπο δώρο στον εαυτό μου χωρίς την τριβή της όποιας απαιτούμενης επικοινωνίας με τρίτους, η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο απόγευμα ήθελα την ησυχία μου για ένα παραπάνω λόγο: τα πρόσφατα εκείνη τη στιγμή γεγονότα της δολοφονίας ενός παιδιού απο ένα ένστολο δίποδο κομμάτι κρέας αλλά και οι μετέπειτα καταστροφές με είχαν (και έχουν) συγκλονίσει. Όπως επίσης με είχε κουράσει και η υποκριτική γλώσσα των δημοσιογράφων, η ξύλινη γλώσσα των πολιτικών, η καταστροφική μανία όλων, και σε φραστικό αλλά και -κυρίως- σε επίπεδο πράξεων.
Κατευθύνθηκα προς το δισκάδικο -πάντα μου άρεσε να κοιτάω τα χιλιάδες CD και DVD στα "δισκάδικα" όπως θα τα λέγαμε κάποτε, άσχετα αν ξεπουλούσαν σε μετασκευασμένες συσκευασίες πολλά παλιά, αγαπημένα αλλά όχι και ξεχασμένα τεμάχια μουσικής μνήμης.
Στο δισκάδικο δεν ήταν κανένας, ή σχεδόν κανένας εκτός από τον υπάλληλο ο οποίος κινούταν ανάμεσα στα ράφια σιωπηλά, μοναχικά, μηχανικά, τακτοποιώντας τα περιεχόμενα τους. Μουσική δεν ακουγόταν, προφανώς το προηγούμενο CD στην κονσόλα είχε τελειώσει και o υπάλληλος δεν βιαζόταν να το αντικαταστήσει εφόσον δεν υπήρχε ψυχή στο μαγαζί.
Προς την έξοδο τα neon φώτα αλληλοϋφαίνονταν σε μια χρωματική συμφωνία σε κόκκινο ελάσσονα, τα θυμάμαι αυτά τα φωτεινά ματωμένα ηλιοβασιλέματα του Δεκεμβρίου από τότε που ήμουνα γυμνασιόπαιδο. Απορροφημένος από τις σκέψεις μου, αφημένος σε μια υποβόσκουσα λύπη που μου κατέτρωγε τα σωθικά μέσα σε μια εκκωφαντική πονεμένη σιωπή, ακούστηκε πρώτα το πιάνο, μελαγχολικό, αλλά και σημάδι πως ο υπάλληλος έβαλε καινούριο CD στην κονσόλα. Νότες γνώριμες, χιλιοακουσμένες, τώρα από φρέσκια εκτέλεση, απο κάποιο live, από τον ίδιο τραγουδιστή, γνωστό αλλά εμφανώς γερασμένο "να λέει με μια βραχνή φωνή τα παρακάτου λόγια" όπως λέει και ένα γνωστό τραγούδι / ποίημα:
Mamma loves her baby
And daddy loves you too
And the sea may look warm to you, baby
And the sky may look blue
But oooh babe
Oooh baby blue
If you should go skating
On the thin ice of modern life
Dragging behind you the silent reproach
Of a million tear stained eyes
Don't be surprised, when a crack in the ice
Appears under your feet
You slip out of your depth and out of your mind
With your fear, flowing out behind you
As you claw the thin ice
...και για μια στιγμή σαν ο ουρανός όλος να κοκκίνισε ακόμα πιο πολύ, σαν τα Μάτια της Οικουμένης να έκλαιγαν με αυτά τα κατακόκκινα χρώματα που ξεχείλιζαν από το βάθος του ουρανού για όλα αυτά που χάθηκαν και πρόκειται να χαθούν... Ενός ουρανού από τον οποίο εκείνη τη στιγμή το λιγότερο που έλειπε ήταν τα ψηλά κτίρια.
Όλοι όσοι γράψαμε κάτι σε αυτό το blog αλλά και όλοι όσοι απλά έχουν συνδεθεί με αυτό για να γράψουν κάποια στιγμή, όλοι μας, ελπίζαμε ότι εκείνη η περίφημη πεταλούδα για την οποία έγραφα στο αρχικό post σε αυτό το blog, θα ήταν η αρχή μιας νέας εποχής όπου η άνω-θρώσκουσα υψιπέτεια, η ανάγκη για την Υψηλή ενατένιση θα έβρισκε το δρόμο της σε αυτή την περίεργη κατακερματισμένη κοινωνία. Μια πεταλούδα που θα γέμιζε χρώματα τον κόσμο όλο, που θα οδηγούσε τη ματιά μας ακόμα πιο ψηλά, σε δημιουργήματα που θα κοσμούσαν τον ουρανό.
Αυτό δεν ήταν γραφτό να γίνει. Η πεταλούδα που εκτινάχτηκε με ένα δυνατό κρότο από το κουκούλι της εκείνη την καταραμένη βραδιά της 6ης Δεκεμβρίου του 2008 δεν είχε πολύχρωμα φτερά. Ήταν μονοχρωματικά μεταλλική και συμμετρική, με μια κρύα και ανόσια απλουστευτική γεωμετρία πάνω της και αντί για φτερούγισμα έσκισε τον αέρα αφήνοντας στη σύντομη διάρκεια της πορείας της ένα ανατριχιαστικό σφύριγμα, σαν να την έσπρωχνε η σιωπηλή ανάσα χιλίων δαιμόνων μέχρι τη στιγμή που κατά πως λένε ορισμένοι, χτύπησε σε μια "ανελαστική" επιφάνεια πριν καταλήξει στον αρχαίο και νομοτελειακά διαλεγμένο στόχο της: Την σάρκα, το αίμα και την καρδιά ενός παιδιού 15 χρονών.
Έχουν γραφτεί και το κυριότερο διαπραχθεί τόσα πολλά από εκείνη τη στιγμή που ο αρχαίος χορός των δαιμόνων άρχισε για άλλη μια φορά να ανακατεύει την αρχαία πυρά με εκείνο τον γρήγορο, κυκλικό και ανεξέλεγκτο ρυθμό του, ενώ το περίεργο συνονθύλευμα ανθρώπων που επιβαρύνει καιρό τώρα με το βάρος και τις πράξεις του αυτή τη γωνιά της χθόνιας μητέρας όπως ήταν αναμενόμενο απέτυχε στη συγκεκριμένη δοκιμασία κατά κράτος και εκδήλωσε για άλλη φορά τον κοινωνικό κανιβαλισμό και τη συγκαλυμμένη μισανθρωπία του είτε πυροβολώντας, είτε εκτοξεύοντας ανώδυνες "ρεαλιστικές προσεγγίσεις", ανθρωποφαγικής υποκρισίας πίσω από τηλεοπτικά στούντιο, όλος αυτός ο βόρβορος της λεγόμενης "νεοΕλληνικής πραγματικότητας", όπως διαμορφώθηκε στη μετα-δικτατορική της εκδοχή, διερράγη σαν από καιρό έτοιμος και μας αποκάλυψε την αληθινή μας φύση, ένα καρμικό καλειδοσκόπιο με εκατομμύρια ανακλάσεις που οι νοητικοί μας αμφιβληστροειδείς με συμπονετική επιλεκτικότητα δε μας αφήνουν να αντιληφθούμε το πλήρες μέγεθος του, όσο και αν το υποψιαζόμαστε... Δε μας το επιτρέπουν...
Όπως δεν το επιτρέπουν οι καλοζωιστές πρωθυπουργοί-τροχονόμοι των συμφερόντων και των φτιαχτών "γκάλοπ". Δεν το επιτρέπουν οι "αξιωματικοί" αντιπολιτευόμενοι που βρυχώνται με ανάστημα κανίς και ξερογλείφονται βλέποντας να εξέρχονται αναβαπτισμένοι και άμωμοι στη συνείδηση ενός λαού που αποτελείται από θλιβερούς υπηκόους με στομάχια ιπποπόταμων, συνειδήσεις και καρδιά χοίρων, μάτια ύαινας, ψυχές βούβαλων, και εγκέφαλους και μνήμη χρυσόψαρου.
Δεν το επιτρέπουν οι ηλικιωμένοι ζάπλουτοι γενειοφόροι που γκαρίζουν επαναστατικά λόγια των οπισθίων της μαϊμούς χωρίς να προτείνουν ΤΙΠΟΤΑ ενώ νέμονται υποκριτικά τις προσόδους από το αστικό σύστημα που τους εξέθρεψε και το οποίο με περισσή παράνοια και αφροσύνη (νομίζουν πως) εκδικούνται, ενώ οι νεότεροι θλιβεροί μαθητευόμενοι τους, εμφανίζονται καθημερινά με ξυρισμένα πρόσωπα και μάτια αρπακτικών που στο βάθος τους υπάρχει ένα κατάμαυρο σκοτεινό μηδέν, περιμένοντας να σφετεριστούν και να σκοτώσουν ακόμα πιο ύπουλα από το πιστόλι του ενστόλου κρέατος αθώες και άγουρες παιδικές ψυχές, να συλήσουν και να ασχημονήσουν ψηφοθηρικά και αυτοί με τη σειρά τους πάνω στον πολιτισμό που τόσο μίσησαν.
Δεν το επιτρέπουν όμως και από την άλλη όλοι οι εκείνοι οι διευθυντάδες και τα μεγαλοστελέχη των επιχειρήσεων στα "γυάλινα" κολαστήρια της Κηφισίας, όλος αυτός ο πολιτισμός της γυαλιστερής εξαθλίωσης που δεν μπορεί να εγγυηθεί τίποτα σε κανέναν άσχετα από την απόδωση του γιατί οι ίδιοι οι κορυφαίοι αξιωματικοί του δεν μπορούν να συγκρατήσουν την απληστία τους. Εκεί που θα μπορούσε να υπάρχει μια στοιχειώδης κοινωνική συναίνεση, όχι σου λέει. Δημιουργούμε γραφεία-κολαστήρια, χώρους δουλειάς όπου αν μπορούσαν να μιλήσουν οι τοίχοι και οι μοκέτες θα μέναμε άφωνοι από τη βδελυρή φτήνια της ψυχής, την περιφρόνηση προς το φιλότιμο, την εργατικότητα και την αγαθή προαίρεση για χάρη της ρουφιανιάς, της δουλικής υποταγής στον ολίγιστο προϊστάμενο, και της κομπίνας. Και οι είλωτες αυτοί, θύματα, θύτες και δήμιοι, όλοι αναλώσιμοι, δεν έχουν καμία ΓΣΕΕ από πίσω τους να τους υποστηρίζει...
Δεν το επιτρέπει η "παιδεία" σε σχολεία-φυλακές εκτροφεία εκβαρβαρισμού, όπου υποπληρωμένοι και εξουθενωμένοι λειτουργοί προσπαθούν να νουθετήσουν κακοφορμισμένες άγουρες παιδικές ψυχές που εξωτερικεύουν τον πόνο τους καταστρέφοντας το γύρω περιβάλλον τους.
Δεν το επιτρέπουν οι πλανημένοι "ενεργοί πολίτες" οι οποίοι μέσα στην αγανάκτηση τους σταματάνε τα πάντα παίζοντας το παιχνίδι δημάρχων και πολιτικάντηδων οι οποίοι είτε από εμπάθεια είτε από συμφέρον σταματούν όχι μόνο ουρανοξύστες (που δεν.. τολμά κανείς να τους προτείνει με την τόση ιδεοληψία που κυριαρχεί) αλλά και αστικές αναπλάσεις κάθε είδους, εγκαταστάσεις ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, δρόμους, επεκτάσεις σιδηροδρομικών και οδικών δικτύων,
Δεν το επιτρέπουν οι περίεργοι νεόπλουτοι με το γυάλινο βλέμμα, την αίσθηση ανωτερότητας στην τροφική αλυσίδα (food chain), το παρκάρισμα των τζιπ παντού, μαύρων σαν το πουρί της πωρωμένης ψυχής τους, την αίσθηση του "ξέρεις ποιος είμαι εγώ", την ατιμωρησία, καθώς και οι κατασκευαστές-νυφίτσες (για να έρθουμε στα καθ' ημάς) οι οποίοι τόσα χρόνια δεν έχουν διαμαρτυρηθεί για το παράλογο όριο των 27 μέτρων, αλλά βολεύονται εκεί, με τις φτηνιάρικες λύσεις με τα τετραώροφα κτίρια γραφείων στα παραδρομάκια και σοκάκια της Κηφισίας για να τα έχουν καλά με όλους.
Δεν αντέχει η κοινωνία αυτή να δει το σιχαμερό της είδωλο, αντιδρά σπασμωδικά, σπαρταράει όταν εκτίθεται στο φως σαν τα ψάρια που ζουν σε αβυσσαλέα βάθη.
Έτσι, το βδελυρό οικοδόμημα του νεοΕλληνικού πολιτισμού κάηκε σαν το Χριστουγεννιάτικο δέντρο ενώ όλοι μας, μα όλοι μας, αποτύχαμε χαρακτηριστικά σε μια δοκιμασία όπου ανέτοιμοι οι μεγαλύτεροι βρεθήκαμε ξεχασμένοι μέσα στην επιμονή μας να επιβιώσουμε με τα ξεροκόμματα αξιοπρέπειας που μας πετούν οι Επικυρίαρχοι, ή να αγκαλιάσουμε υποκριτικές ιδεολογίες από ξεπεσμένα καθεστώτα που οι ίδιοι οι λαοί τους τα ξωπέταξαν, ή να ζητάμε ικμάδες ονείρου από την αυλή των άπληστων ολιγαρχών γιατί η χώρα, εγκλωβισμένη στην απληστία τους δεν έχει τους πόρους να προσφέρει ευκαιρίες σε όλους, ανέτοιμοι λοιπόν, δεν είδαμε τη συμφορά που πλησίαζε.
Οι δαίμονες μίλησαν μέσα μας σε γλώσσες παράξενες με εκατομμύρια ακατονόμαστους φθόγγους, με φωνήεντα δυσπρόφερτα, μας εμφύσησαν για άλλη μια φορά τον κυνισμό της θέσης και την μισαλλοδοξία προς κάθε αντί-θέση. Μας φτώχυναν πολύ, μας ξεζουμισαν.
Όπως συμβαίνει σε παρόμοιες περιπτώσεις, φοβάμαι πως σύντομα μια δικτατορία του απολύτου θα κυριαρχήσει. Σαν άνθρωποι, σαν κοινωνία και σαν χώρα, φοβάμαι ότι υποστήκαμε ΤΕΡΑΣΤΙΑ οπισθοδρόμηση όλοι μας ατομικά και συλλογικά, και για να επανέλθουμε στα καθ' ημάς, για το λόγο αυτό είναι μάλλον απίθανο να εξεταστεί ένα αίτημα κατασκευής ψηλών κτιρίων πλέον, εφόσον από τη μια έχουμε ένα εσμό μικροπολιτικών συμφερόντων που καθοδηγούνται από παμπόνηρους εχθρούς της προόδου και οι οποίοι προσβλέπουν -εν γνώσει του ότι βλάπτουν την κοινωνία- να προσποριστούν προσωπικά οφέλη από δήθεν κοινωνικούς αγώνες ματαιώνοντας τα πάντα, ενώ από την άλλη έχουμε να κάνουμε με ένα παράλυτο αστικό κράτος το οποίο κινείται ανάμεσα στη δολοφονία μικρών παιδιών από ενστόλους και στην ενοχική παραλυσία. Δεν υπάρχει η κοινωνική συναίνεση για μια τέτοια δημιουργική υπέρβαση...
Οπότε, μάλλον δε θα δούμε ουρανοξύστες για κάμποσο καιρό στην Αθήνα ή σε κάποια άλλη Ελληνική πόλη. Έχουμε από ότι φαίνεται ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ θέματα, πιο επείγοντα που προηγούνται...
Ας λυθούν τουλάχιστον...
Στην ταινία "Reign of Fire" ακούγεται η φράση"
Envy the country that has heroes
Pity the country that needs them...
Στην περίπτωση μας ισχύει το:
Envy the country that has visions
Pity the country that needs them...
...και ευτυχισμένο το 2009 (όσο μπορεί να είναι)
"Αν και... είναι κάτι στιγμές που η μοναξιά είναι τόσο στυγνή που ξεσκίζει την καρδιά και το μυαλό. Είναι κάτι στιγμές που ονειρεύομαι περίεργα και αλλόκοτα πράγματα. Είναι στιγμές που φαντάζομαι όλους αυτούς που υπέφεραν κάποτε, όλα αυτά τα αδέρφια μας στον πόνο και τη μοναξιά των λίγων όχι σε σκοτεινά δωμάτια του πόνου και της απομόνωσης αλλά στο δρόμο, με πύρινα δαυλιά να καίνε και να καταστρέφουν όλα αυτά τα φυτώρια υπανθρώπων, όλες αυτές τις ποντικοφωλιές των τρωκτικών της ψυχής μας, με μάτια που γυαλίζουν από τη χαρά της καταστροφής, με βλέμμα τρελό από το πύρωμα που γεννά η σφυρηλάτηση της ψυχής από την αδικία και το κρίμα, με χέρια ματωμένα από το αίμα των αδίκων με ψυχή χαλυβδωμένη από το πνιγμένο δίκιο...
Ονειρεύομαι ένα ξέφρενο γιορτάσι όλων αυτών που ανεξάρτητα από ταξικές διαφορές, διεφθαρμένα πολιτικά χωρίσματα, ενωμένους ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ σε ένα ντελίριο μέθης από τη δικαίωση με τον τρόπο που οι βασανισμένες ψυχές μόνο ξέρουν, οι ψυχές αυτών που πόνεσαν, υπέφεραν, μάτωσαν και έκλαψαν για να ζουν σε βάρος τους όλα αυτά τα κτήνη που περπατούν πάνω σε αυτή τη γη και προσποιούνται πως είναι άνθρωποι".
Άν νομίζετε ότι αυτό είναι απόσπασμα από κάποιο πρόσφατο έντυπο που μοιράζουν οι "αντιεξουσιαστές" ατυχήσατε. Προέρχεται από ένα ανέκδοτο και αδημοσίευτο πόνημα του γράφοντος, από το 1989 με τίτλο: "Επιμύθιον: Σαν Ένα Αντίο για Όλα Όσα Δεν Προλάβαμε Να Αποχαιρετήσουμε".
Περίεργο δεν είναι;
Βέβαια, αν διαβάσει κάποιος τα γραπτά μου εδώ πέρα, θα θεωρήσει ότι πολλά πράγματα άλλαξαν από τότε μέσα μου. Ή μήπως όχι;
Ας δούμε λοιπόν...
__________________________________________
Επικρατούσε μια περίεργη ησυχία εκείνο το απόγευμα της Παρασκευής (12/12/2008) στο τεράστιο διασκεδαστήριο στη Λεωφόρο Κηφισίας. Είχα πάει να δω τον Κeanu Ρeeves στο "Τhe Day the Earth Stood Still". Παρά το γεγονός ότι που και που πηγαίνω σινεμά μόνος μου για να ηρεμήσω και να κάνω ένα ιδιότυπο δώρο στον εαυτό μου χωρίς την τριβή της όποιας απαιτούμενης επικοινωνίας με τρίτους, η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο απόγευμα ήθελα την ησυχία μου για ένα παραπάνω λόγο: τα πρόσφατα εκείνη τη στιγμή γεγονότα της δολοφονίας ενός παιδιού απο ένα ένστολο δίποδο κομμάτι κρέας αλλά και οι μετέπειτα καταστροφές με είχαν (και έχουν) συγκλονίσει. Όπως επίσης με είχε κουράσει και η υποκριτική γλώσσα των δημοσιογράφων, η ξύλινη γλώσσα των πολιτικών, η καταστροφική μανία όλων, και σε φραστικό αλλά και -κυρίως- σε επίπεδο πράξεων.
Κατευθύνθηκα προς το δισκάδικο -πάντα μου άρεσε να κοιτάω τα χιλιάδες CD και DVD στα "δισκάδικα" όπως θα τα λέγαμε κάποτε, άσχετα αν ξεπουλούσαν σε μετασκευασμένες συσκευασίες πολλά παλιά, αγαπημένα αλλά όχι και ξεχασμένα τεμάχια μουσικής μνήμης.
Στο δισκάδικο δεν ήταν κανένας, ή σχεδόν κανένας εκτός από τον υπάλληλο ο οποίος κινούταν ανάμεσα στα ράφια σιωπηλά, μοναχικά, μηχανικά, τακτοποιώντας τα περιεχόμενα τους. Μουσική δεν ακουγόταν, προφανώς το προηγούμενο CD στην κονσόλα είχε τελειώσει και o υπάλληλος δεν βιαζόταν να το αντικαταστήσει εφόσον δεν υπήρχε ψυχή στο μαγαζί.
Προς την έξοδο τα neon φώτα αλληλοϋφαίνονταν σε μια χρωματική συμφωνία σε κόκκινο ελάσσονα, τα θυμάμαι αυτά τα φωτεινά ματωμένα ηλιοβασιλέματα του Δεκεμβρίου από τότε που ήμουνα γυμνασιόπαιδο. Απορροφημένος από τις σκέψεις μου, αφημένος σε μια υποβόσκουσα λύπη που μου κατέτρωγε τα σωθικά μέσα σε μια εκκωφαντική πονεμένη σιωπή, ακούστηκε πρώτα το πιάνο, μελαγχολικό, αλλά και σημάδι πως ο υπάλληλος έβαλε καινούριο CD στην κονσόλα. Νότες γνώριμες, χιλιοακουσμένες, τώρα από φρέσκια εκτέλεση, απο κάποιο live, από τον ίδιο τραγουδιστή, γνωστό αλλά εμφανώς γερασμένο "να λέει με μια βραχνή φωνή τα παρακάτου λόγια" όπως λέει και ένα γνωστό τραγούδι / ποίημα:
Mamma loves her baby
And daddy loves you too
And the sea may look warm to you, baby
And the sky may look blue
But oooh babe
Oooh baby blue
If you should go skating
On the thin ice of modern life
Dragging behind you the silent reproach
Of a million tear stained eyes
Don't be surprised, when a crack in the ice
Appears under your feet
You slip out of your depth and out of your mind
With your fear, flowing out behind you
As you claw the thin ice
...και για μια στιγμή σαν ο ουρανός όλος να κοκκίνισε ακόμα πιο πολύ, σαν τα Μάτια της Οικουμένης να έκλαιγαν με αυτά τα κατακόκκινα χρώματα που ξεχείλιζαν από το βάθος του ουρανού για όλα αυτά που χάθηκαν και πρόκειται να χαθούν... Ενός ουρανού από τον οποίο εκείνη τη στιγμή το λιγότερο που έλειπε ήταν τα ψηλά κτίρια.
Όλοι όσοι γράψαμε κάτι σε αυτό το blog αλλά και όλοι όσοι απλά έχουν συνδεθεί με αυτό για να γράψουν κάποια στιγμή, όλοι μας, ελπίζαμε ότι εκείνη η περίφημη πεταλούδα για την οποία έγραφα στο αρχικό post σε αυτό το blog, θα ήταν η αρχή μιας νέας εποχής όπου η άνω-θρώσκουσα υψιπέτεια, η ανάγκη για την Υψηλή ενατένιση θα έβρισκε το δρόμο της σε αυτή την περίεργη κατακερματισμένη κοινωνία. Μια πεταλούδα που θα γέμιζε χρώματα τον κόσμο όλο, που θα οδηγούσε τη ματιά μας ακόμα πιο ψηλά, σε δημιουργήματα που θα κοσμούσαν τον ουρανό.
Αυτό δεν ήταν γραφτό να γίνει. Η πεταλούδα που εκτινάχτηκε με ένα δυνατό κρότο από το κουκούλι της εκείνη την καταραμένη βραδιά της 6ης Δεκεμβρίου του 2008 δεν είχε πολύχρωμα φτερά. Ήταν μονοχρωματικά μεταλλική και συμμετρική, με μια κρύα και ανόσια απλουστευτική γεωμετρία πάνω της και αντί για φτερούγισμα έσκισε τον αέρα αφήνοντας στη σύντομη διάρκεια της πορείας της ένα ανατριχιαστικό σφύριγμα, σαν να την έσπρωχνε η σιωπηλή ανάσα χιλίων δαιμόνων μέχρι τη στιγμή που κατά πως λένε ορισμένοι, χτύπησε σε μια "ανελαστική" επιφάνεια πριν καταλήξει στον αρχαίο και νομοτελειακά διαλεγμένο στόχο της: Την σάρκα, το αίμα και την καρδιά ενός παιδιού 15 χρονών.
Έχουν γραφτεί και το κυριότερο διαπραχθεί τόσα πολλά από εκείνη τη στιγμή που ο αρχαίος χορός των δαιμόνων άρχισε για άλλη μια φορά να ανακατεύει την αρχαία πυρά με εκείνο τον γρήγορο, κυκλικό και ανεξέλεγκτο ρυθμό του, ενώ το περίεργο συνονθύλευμα ανθρώπων που επιβαρύνει καιρό τώρα με το βάρος και τις πράξεις του αυτή τη γωνιά της χθόνιας μητέρας όπως ήταν αναμενόμενο απέτυχε στη συγκεκριμένη δοκιμασία κατά κράτος και εκδήλωσε για άλλη φορά τον κοινωνικό κανιβαλισμό και τη συγκαλυμμένη μισανθρωπία του είτε πυροβολώντας, είτε εκτοξεύοντας ανώδυνες "ρεαλιστικές προσεγγίσεις", ανθρωποφαγικής υποκρισίας πίσω από τηλεοπτικά στούντιο, όλος αυτός ο βόρβορος της λεγόμενης "νεοΕλληνικής πραγματικότητας", όπως διαμορφώθηκε στη μετα-δικτατορική της εκδοχή, διερράγη σαν από καιρό έτοιμος και μας αποκάλυψε την αληθινή μας φύση, ένα καρμικό καλειδοσκόπιο με εκατομμύρια ανακλάσεις που οι νοητικοί μας αμφιβληστροειδείς με συμπονετική επιλεκτικότητα δε μας αφήνουν να αντιληφθούμε το πλήρες μέγεθος του, όσο και αν το υποψιαζόμαστε... Δε μας το επιτρέπουν...
Όπως δεν το επιτρέπουν οι καλοζωιστές πρωθυπουργοί-τροχονόμοι των συμφερόντων και των φτιαχτών "γκάλοπ". Δεν το επιτρέπουν οι "αξιωματικοί" αντιπολιτευόμενοι που βρυχώνται με ανάστημα κανίς και ξερογλείφονται βλέποντας να εξέρχονται αναβαπτισμένοι και άμωμοι στη συνείδηση ενός λαού που αποτελείται από θλιβερούς υπηκόους με στομάχια ιπποπόταμων, συνειδήσεις και καρδιά χοίρων, μάτια ύαινας, ψυχές βούβαλων, και εγκέφαλους και μνήμη χρυσόψαρου.
Δεν το επιτρέπουν οι ηλικιωμένοι ζάπλουτοι γενειοφόροι που γκαρίζουν επαναστατικά λόγια των οπισθίων της μαϊμούς χωρίς να προτείνουν ΤΙΠΟΤΑ ενώ νέμονται υποκριτικά τις προσόδους από το αστικό σύστημα που τους εξέθρεψε και το οποίο με περισσή παράνοια και αφροσύνη (νομίζουν πως) εκδικούνται, ενώ οι νεότεροι θλιβεροί μαθητευόμενοι τους, εμφανίζονται καθημερινά με ξυρισμένα πρόσωπα και μάτια αρπακτικών που στο βάθος τους υπάρχει ένα κατάμαυρο σκοτεινό μηδέν, περιμένοντας να σφετεριστούν και να σκοτώσουν ακόμα πιο ύπουλα από το πιστόλι του ενστόλου κρέατος αθώες και άγουρες παιδικές ψυχές, να συλήσουν και να ασχημονήσουν ψηφοθηρικά και αυτοί με τη σειρά τους πάνω στον πολιτισμό που τόσο μίσησαν.
Δεν το επιτρέπουν όμως και από την άλλη όλοι οι εκείνοι οι διευθυντάδες και τα μεγαλοστελέχη των επιχειρήσεων στα "γυάλινα" κολαστήρια της Κηφισίας, όλος αυτός ο πολιτισμός της γυαλιστερής εξαθλίωσης που δεν μπορεί να εγγυηθεί τίποτα σε κανέναν άσχετα από την απόδωση του γιατί οι ίδιοι οι κορυφαίοι αξιωματικοί του δεν μπορούν να συγκρατήσουν την απληστία τους. Εκεί που θα μπορούσε να υπάρχει μια στοιχειώδης κοινωνική συναίνεση, όχι σου λέει. Δημιουργούμε γραφεία-κολαστήρια, χώρους δουλειάς όπου αν μπορούσαν να μιλήσουν οι τοίχοι και οι μοκέτες θα μέναμε άφωνοι από τη βδελυρή φτήνια της ψυχής, την περιφρόνηση προς το φιλότιμο, την εργατικότητα και την αγαθή προαίρεση για χάρη της ρουφιανιάς, της δουλικής υποταγής στον ολίγιστο προϊστάμενο, και της κομπίνας. Και οι είλωτες αυτοί, θύματα, θύτες και δήμιοι, όλοι αναλώσιμοι, δεν έχουν καμία ΓΣΕΕ από πίσω τους να τους υποστηρίζει...
Δεν το επιτρέπει η "παιδεία" σε σχολεία-φυλακές εκτροφεία εκβαρβαρισμού, όπου υποπληρωμένοι και εξουθενωμένοι λειτουργοί προσπαθούν να νουθετήσουν κακοφορμισμένες άγουρες παιδικές ψυχές που εξωτερικεύουν τον πόνο τους καταστρέφοντας το γύρω περιβάλλον τους.
Δεν το επιτρέπουν οι πλανημένοι "ενεργοί πολίτες" οι οποίοι μέσα στην αγανάκτηση τους σταματάνε τα πάντα παίζοντας το παιχνίδι δημάρχων και πολιτικάντηδων οι οποίοι είτε από εμπάθεια είτε από συμφέρον σταματούν όχι μόνο ουρανοξύστες (που δεν.. τολμά κανείς να τους προτείνει με την τόση ιδεοληψία που κυριαρχεί) αλλά και αστικές αναπλάσεις κάθε είδους, εγκαταστάσεις ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, δρόμους, επεκτάσεις σιδηροδρομικών και οδικών δικτύων,
Δεν το επιτρέπουν οι περίεργοι νεόπλουτοι με το γυάλινο βλέμμα, την αίσθηση ανωτερότητας στην τροφική αλυσίδα (food chain), το παρκάρισμα των τζιπ παντού, μαύρων σαν το πουρί της πωρωμένης ψυχής τους, την αίσθηση του "ξέρεις ποιος είμαι εγώ", την ατιμωρησία, καθώς και οι κατασκευαστές-νυφίτσες (για να έρθουμε στα καθ' ημάς) οι οποίοι τόσα χρόνια δεν έχουν διαμαρτυρηθεί για το παράλογο όριο των 27 μέτρων, αλλά βολεύονται εκεί, με τις φτηνιάρικες λύσεις με τα τετραώροφα κτίρια γραφείων στα παραδρομάκια και σοκάκια της Κηφισίας για να τα έχουν καλά με όλους.
Δεν αντέχει η κοινωνία αυτή να δει το σιχαμερό της είδωλο, αντιδρά σπασμωδικά, σπαρταράει όταν εκτίθεται στο φως σαν τα ψάρια που ζουν σε αβυσσαλέα βάθη.
Έτσι, το βδελυρό οικοδόμημα του νεοΕλληνικού πολιτισμού κάηκε σαν το Χριστουγεννιάτικο δέντρο ενώ όλοι μας, μα όλοι μας, αποτύχαμε χαρακτηριστικά σε μια δοκιμασία όπου ανέτοιμοι οι μεγαλύτεροι βρεθήκαμε ξεχασμένοι μέσα στην επιμονή μας να επιβιώσουμε με τα ξεροκόμματα αξιοπρέπειας που μας πετούν οι Επικυρίαρχοι, ή να αγκαλιάσουμε υποκριτικές ιδεολογίες από ξεπεσμένα καθεστώτα που οι ίδιοι οι λαοί τους τα ξωπέταξαν, ή να ζητάμε ικμάδες ονείρου από την αυλή των άπληστων ολιγαρχών γιατί η χώρα, εγκλωβισμένη στην απληστία τους δεν έχει τους πόρους να προσφέρει ευκαιρίες σε όλους, ανέτοιμοι λοιπόν, δεν είδαμε τη συμφορά που πλησίαζε.
Οι δαίμονες μίλησαν μέσα μας σε γλώσσες παράξενες με εκατομμύρια ακατονόμαστους φθόγγους, με φωνήεντα δυσπρόφερτα, μας εμφύσησαν για άλλη μια φορά τον κυνισμό της θέσης και την μισαλλοδοξία προς κάθε αντί-θέση. Μας φτώχυναν πολύ, μας ξεζουμισαν.
Όπως συμβαίνει σε παρόμοιες περιπτώσεις, φοβάμαι πως σύντομα μια δικτατορία του απολύτου θα κυριαρχήσει. Σαν άνθρωποι, σαν κοινωνία και σαν χώρα, φοβάμαι ότι υποστήκαμε ΤΕΡΑΣΤΙΑ οπισθοδρόμηση όλοι μας ατομικά και συλλογικά, και για να επανέλθουμε στα καθ' ημάς, για το λόγο αυτό είναι μάλλον απίθανο να εξεταστεί ένα αίτημα κατασκευής ψηλών κτιρίων πλέον, εφόσον από τη μια έχουμε ένα εσμό μικροπολιτικών συμφερόντων που καθοδηγούνται από παμπόνηρους εχθρούς της προόδου και οι οποίοι προσβλέπουν -εν γνώσει του ότι βλάπτουν την κοινωνία- να προσποριστούν προσωπικά οφέλη από δήθεν κοινωνικούς αγώνες ματαιώνοντας τα πάντα, ενώ από την άλλη έχουμε να κάνουμε με ένα παράλυτο αστικό κράτος το οποίο κινείται ανάμεσα στη δολοφονία μικρών παιδιών από ενστόλους και στην ενοχική παραλυσία. Δεν υπάρχει η κοινωνική συναίνεση για μια τέτοια δημιουργική υπέρβαση...
Οπότε, μάλλον δε θα δούμε ουρανοξύστες για κάμποσο καιρό στην Αθήνα ή σε κάποια άλλη Ελληνική πόλη. Έχουμε από ότι φαίνεται ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ θέματα, πιο επείγοντα που προηγούνται...
Ας λυθούν τουλάχιστον...
Στην ταινία "Reign of Fire" ακούγεται η φράση"
Envy the country that has heroes
Pity the country that needs them...
Στην περίπτωση μας ισχύει το:
Envy the country that has visions
Pity the country that needs them...
...και ευτυχισμένο το 2009 (όσο μπορεί να είναι)
Σχόλια