Οι Ουρανοξύστες και το Τίποτα

Υπάρχει ένα παραμυθάκι από εκείνα που είμαι σίγουρος πως αρέσουν στους απανταχού φίλους των ψηλών κτιρίων, ξέρετε εκείνα με δράκους, πριγκίπισσες, νάνους και ξωτικά και κυρίως ψηλούς πύργους. Όπως και στην περίφημη τριλογία του "Άρχοντα των Δαχτυλιδιών" (ποιος αλήθεια φίλος δεν σκίρτησε με τις απίστευτες λήψεις των πύργων και των κυκλώπειων τειχών που έκρυβαν ψηλές πόλεις όπου λάμβαναν χώρα απίστευτες μάχες), οι κεντρικοί ήρωες σε αυτό το παραμυθάκι που σας λέω πολέμησαν μόνοι τους και λίγοι αλλά όχι ολίγιστοι εναντίον μιας απίστευτης απειλής ενάντια στον παραμυθόκοσμο της Φαντασίας και των ονείρων εκείνης του Τίποτα.

Ο τίτλος της ταινίας που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Michael Ende ονομάζεται "The Neverending Story" (Die unendliche Geschichte).


Το πόστερ της ταινίας


Εδώ και κάποιο καιρό αισθάνομαι αυτό που οι Αγγλοσάξωνες ονομάζουν "writer's block" (κάτι σαν "το μπλοκάρισμα του συγγραφέα". Σκέψεις, συναισθήματα (αν και αγαπάμε τα ψηλά κτίρια, ναι, έχουμε και τέτοια - μεγάλα σαν τα κτίρια που οραματιζόμαστε) σκόρπιες φράσεις, λέξεις, εικόνες στιγμές, όλα αυτά περνούν από μπροστά μου αλλά για κάποιο λόγο δε μορφοποιούνται. Φεύγουν, χάνονται, σαν μικρά διαμαντάκια που κατρακυλούν γοργά προς τον υπόνομο της λήθης και με απελπισία παρατηρώ τη λάμψη τους να αιχμαλωτίζεται από το έρεβος της ανυπαρξίας - τού τίποτα. Εξάλλου με τόσα που γίνονται, τιμές πετρελαίου, σκάνδαλα, κρίσεις κλπ, φοβάμαι πως ότι και να γράψει κάποιος θα είναι μάταιο. Δε θα αλλάξει τίποτα.

Στην ταινία ο πραγματικός κόσμος έχει σαν αντίκοσμο τον κόσμο της φαντασίας των ανθρώπων. Το Τίποτα εμφανίζεται από το πουθενά αλλά έχει σαν προέλευση του την απαισιοδοξία και την κατήφεια στον "πραγματικό κόσμο", καταστρέφει μεν τον κόσμο της φαντασίας αλλά, και μέσα από την ταινία διαφαίνεται η απειλή ότι "το τίποτα" αφού τελειώσει με τον πραγματικό κόσμο μάλλον θα έρθει να "παίξει μπάλα" και στα μέρη μας. Ευτυχώς, ένα δίδυμο ηρώων -μικρής ηλικίας- και από τον πραγματικό αλλά και από τον κόσμο της φαντασίας σώζουν την κατάσταση με όπλο τους -τι άλλο;- την αγάπη (είπαμε, μιλάμε για παραμύθι).

Δυστυχώς, όποιος παρακολουθήσει τις ειδήσεις των "οκτώ" στην Ελλάδα πιθανόν να νοιώσει μια αναγούλα από αυτά που διαδραματίζονται. Αν μάλιστα έχει την αφέλεια και την πολυτέλεια -ή την ατυχία του να μην είναι αναίσθητος κατά πολλούς- να έχει "υψηλές" απαιτήσεις από τη ζωή του, τότε η εικόνα του τίποτα από ένα απροσδιόριστο μαύρο σύννεφο γίνεται ένας συμπαγής αδιαπέραστος τοίχος, γνωστό όντας ότι η τριβή με την τραχιά Ελληνική πραγματικότητα έχει την κακή ιδιότητα να "κονταίνει" τα όνειρα και τις φιλοδοξίες εκείνων των ευγενικών ανθρώπων που θέλουν και κάτι παραπάνω... κάτι ψηλότερο.

Σίγουρα η Ελλάδα δεν ήταν ποτέ μα ποτέ ένας τόπος ιδιαίτερα φιλόξενος για πρωτοπόρους μηχανικούς, στοχαστές και επιστήμονες που δεν έδιναν γην και ύδωρ στα κατεστημένα σχήματα εξουσίας ανά κλάδο δημιουργίας και ανθρωπίνων δραστηριοτήτων. Είναι όμως και παράδοξο πως αυτή η κατάσταση με παραλλαγές ακόμα συνεχίζεται. Είναι αλήθεια περίεργο πως
μια χώρα με πρόσφατους Ολυμπιακούς Αγώνες, πλούσια φύση και η οποία σε χαλεπούς καιρούς ανήκει σε μια ομάδα ισχυρών κρατών της γης τα κατάφερε και πάλι να μπει σε ένα τέτοιο κύκλο εσωστρέφειας έτσι ώστε ότι δε σχετίζεται με κάποια τρέχοντα ήσσονος σημασίας θέματα που αφορούν κάποιους ζάπλουτους πολιτικούς, επιχειρηματίες, δημοσιογράφους ή ακόμα και λαϊκούς καλλιτέχνες , να θεωρείται "πολυτέλεια" να ασχοληθεί κανείς οπότε η συζήτηση για κάτι καλύτερο και υψηλότερο να αναβάλλεται και πάλι, για οπότε θεωρηθεί ότι ο χρόνος θα είναι κατάλληλος. Αν ποτέ...

Εδώ και καιρό, κάποιος με μεταφυσικές ανησυχίες θα έλεγε ίσως ότι στην Ελλάδα λαμβάνει χώρα μια μεγάλη μάχη των "δυνάμεων του φωτός" εναντίον των "δυνάμεων του σκότους". Εγώ θα προτιμούσα να πω πως υπάρχει μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων που δε "βολεύτηκαν" με τις παρούσες και τις περασμένες "καταστάσεις", και ενδεχόμενα ούτε και γουστάρουν να βολευτούν βρε αδερφέ και κατά τον τρόπο που τους προσφέρεται. Ανθρώπων οι οποίοι ασφυκτιούν εδώ και πολλά χρόνια επειδή αισθάνονται το τίποτα που τους πετάει σαν βρώμικη πατσαβούρα στα μούτρα το χρεοκοπημένο πολιτικοκοινωνικό "σύστημα".

Άνθρωποι σκεπτόμενοι οι οποίοι θα συζητούσαν ενδεχόμενα και κάποια αστική μεταμόρφωση ορισμένων περιοχών της Αθήνας η οποία ΔΕΝ θα παρουσίαζε αισθητική μικροεργολάβου αλλά θα αποτελούσε μια ενάρετη νησίδα αστικής ανάπτυξης, μια αφετηρία ενατένισης ενός εναλλακτικού τρόπου αστικής δράσης όπου η υψιπέτεια δεν θα διώκεται -τι ειρωνεία- από αυτούς που έφεραν την Αθήνα στο χάλι που είναι σήμερα, αλλά θα ενθαρρύνεται ελεγχόμενα σαν εναλλακτική προσέγγιση όπου με ελεγχόμενες υψώσεις και πυκνώσεις θα ξεπροβάλλουν νέα αστικά τοπία σε σημεία που δεν θα προσβάλλουν την ιστορική ταυτότητα της πόλης, δεν θα της προσδίδουν όμως και την τριτοκοσμική εικόνα που παρουσιάζει σε πολλά κεντρικά και μη σημεία της.

Όσον αφορά τη "δεξαμενή" αυτών των ανθρώπων, δόξα τω Θεώ, ας είναι καλά η -στρεβλή έστω- "ανάπτυξη" των τελευταίων 30 χρόνων και ιδίως από το 1990 και μετά, ένεκα της οποίας έχουν πολλαπλασιαστεί οι άνθρωποι που έχουν μορφωθεί εντός Ελλάδος αλλά θέλουν να είναι ενημερωμένοι για ότι συμβαίνει γύρω τους, ή ακόμα και έχουν σπουδάσει "έξω" έστω και αν δεν ανήκουν στην Αμερικανοτραφή και Γαλλοτραφή φοιτητική "ελίτ" άλλων δεκαετιών (μεγάλη φοιτητομάνα η Αγγλία μετά το 1990), ή έστω, ταξιδεύουν συχνά, θεωρώντας ίσως ότι εκτός από την Ελλάδα μπορεί να υπάρχουν και άλλες αξιόλογες χώρες στον πλανήτη (ακόμα και εάν ενδεχόμενα πιστευουν το λαϊκό μύθο πως "όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες οι "άλλοι" έτρωγαν βελανίδια/ έτρωγαν χαρούπια/ κρεμόντουσαν από τα δέντρα" κλπ κλπ).

Άνθρωποι λοιπόν οι οποίοι με πόνο ψυχής (αλλά που να τον πουν...), οι οποίοι διαπιστώνουν ιδίοις όμμασι την υστέρηση. Άνθρωποι οι οποίοι τελούν πλέον σε βρασμό διότι γνωρίζουν και αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει και έχουν αιτήματα υπέρβασης της κοινωνίας που ζουν από τα ηλίθια εμπόδια που κάποιοι τους βάζουν τεχνηέντως για να τους διατηρούν σε μια ανακλαστικά χειραγωγήσιμη κατάσταση. Άνθρωποι με αιτήματα υπέρβασης του τίποτα που τους έχει επιβληθεί χρόνια, δεκαετίες τώρα που τους έχει καταδικάσει σε μια ισοπεδωτική καθήλωση (ΚΑΙ στο θέμα των κτιρίων και του δομημένου περιβάλλοντος) χωρίς να έχουν επιλέξει να συμμετέχουν σε αυτή τη φρενίτιδα
αισθητικής και αξιακής έκπτωσης που παρατηρούν γύρω τους.






Άνθρωποι για τους οποίους και οι δύο παραπάνω εικόνες έχουν σχεδόν την ίδια αμφιθεατρική χάρη, όπου στη μία απεικονίζεται ένα έργο της φύσης (ένα ξέφωτο λιβάδι στη Σκόπελο αργά το απόγευμα!!!) και στην άλλη ένα έργο του ανθρώπου (η κεντρική πλατεία της γνωστής συνοικίας La Defence στο Παρίσι), σε μια ξένη χώρα αγαπημένη αλλά και τόσο πειθαρχημένη όπου οι άνθρωποι ξέρουν πως να τα συνταιριάζουν όλα χωρίς το ένα να αποκλείει το άλλο και σε μια λογική σύζευξης όπου οι εικόνες αυτές αποτελούν δυο όμορφες όψεις του ίδιου κόσμου.

Σε μια από τις πολλές χώρες εκτός της δικής μας όπου εκεί οι δημιουργοί δεν καλούνται να αντιμετωπίζουν συνεχώς το ίδια μανιχαϊστικό δίλημμα της επιλογής μεταξύ του τρωγλωδυτισμού του χειρίστου είδους (Απαγορεύονται ΟΛΑ!!! ΟΛΑ!!! --- εκτός κι' αν πληρώσεις... ) και μιας στρεβλής αστικής εξέλιξης - παράδεισο της Εδέμ για τον εργολάβο των τετραώροφων του τσιμέντου, του "ακάλυπτου", του "φωταγωγού" και του "διαμπερούς" -αρκεί η κατασκευή να μην υπερβαίνει το φοβικό όριο των 27μ ύψους!!!.

Άνθρωποι οι οποίοι ονειρεύονται μια καλύτερη χώρα όπου το τεχνητά καταναγκαστικό Τίποτα μιας περίεργης και ισοπεδωτικής τάξης πραγμάτων δεν θα τους σταματάει σε ότι όμορφο και υπερβατικό οραματίζονται. Διότι -τραγική η διαπίστωση- οι ουρανοξύστες και τα ψηλά κτίρια απαιτούν άλλο επίπεδο ελευθερίας, παιδείας και ενόρασης από την εργολαβική οπτική, την λαϊκίστικη ευτέλεια των περιθωριακών και μη κομματαρχών και την ύποπτα κατευθυνόμενη κατήφεια από τα μέσα μαζικής "επικοινωνίας" όπως τη βιώνουμε εδώ και πολύ καιρό.

Ας κηρύξουμε λοιπόν όλοι τον πόλεμο στο τίποτα της ισοπεδωτικής καθήλωσης που θέλουν να μας επιβάλλουν, έστω άφωνα, έστω μέσα μας. Θα είναι ένα πρώτο μεγάλο βήμα για τα πολλά άλλα, τα ωραία, τα μεγάλα και υψηλά που -το νιώθουμε- πως μέλλονται θα έλθουν, όσο και αν το Τίποτα στην άτυχη χώρα μας είναι ακόμα παρόν και καιροφυλακτεί...

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Ένα γκρουπ στο Facebook: Θέλουμε ουρανοξύστες και στην Αθήνα. http://www.new.facebook.com/home.php#/group.php?gid=26504913281
Ο χρήστης gm2263 είπε…
Άντε και καλή αρχή και εκεί παιδιά. Αρκετά κράτησε η ομηρεία μας στη μετριότητα.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Οι Ουρανοξύστες της Κωνσταντινούπολης και μερικά διδάγματα για την Αθήνα

Η δικτατορία, τα ξόανα και οι ουρανοξύστες

Το νεο-Ελληνικό Matrix και οι Ουρανοξύστες