Ένα παράξενο πρόβλημα
Ήταν λίγο πριν τα Χριστούγεννα, Παρίσι. Και όλα τα στερεότυπα να μοιάζουν αληθινά. Και να το κάνουν ακόμη πιο μυθικό από όσο μπορεί μια πόλη του φωτός να είναι. Βρώμικο, Τεράστιο και Αγενές.
Ο πύργος του Άιφελ, στολισμένος σαν κόσμημα, να γυρίζει το φάρο του και να επιβεβαιώνει το μύθο για άλλη μια φορά, σε κάθε του περιστροφή. Τα τεράστια παλάτια, τα πάρκα, τα μεγάλα βουλεβάρτα, ήταν όλα εκεί.
Μοιάζει τόσο ταιριαστός, τόσο απαραίτητος για το Παρίσι αυτός ο πυργός. Κι όμως δεν έχει καμία σχέση. Μα ούτε με την παλιά ούτε με την καινούργια πόλη. Αν κάποιος προσπαθήσει να τον περιγράψει θα έλεγε πως είναι ατελείωτοι τόνοι από σίδερα. Στερεωμένα μεταξύ τους με πιρτσίνια μέχρι τα 300 μέτρα περίπου. Σαν να περιγράφεις έναν άνθρωπο σαν μια σακούλα από νερό, αίμα και κόκαλα.
Τώρα βέβαια οι περισσότεροι Γάλλοι τον λατρεύουν, τον βάζουν σε βιβλία, σε τουριστικούς οδηγούς στις επιγραφές των μπιστρό, αλλά όταν είχε πρωτοχτιστεί αποτελούσε ιεροσυλία, βεβήλωση της άσπιλης ομορφιάς της Γαλατικής πρωτεύουσας, της παλιάς Λουτέτια.
Προχώρησα ανάμεσα στο φουτουριστικό τοπίο των πανύψηλων κτιρίων. Στα καινούργια τέρατα, στους μοντέρνους βλάσφημους της παρθένας και αγνής Παριζιάνικης ομορφιάς που πάντα μια θα είναι και ποτέ δεν πρόκειται να αλλάξει. Και ένιωσα χαρούμενος που ήμουν μαζί με τους βέβηλους και τους θρασείς. Αυτούς που αποτόλμησαν να κοιτάξουν το Παρίσι από ψηλά. Και ποιός μπορεί να αρνηθεί μια τέτοια πρόκληση.
Και τότε κατάλαβα ότι αυτό που θα παραμείνει ακλόνητο είναι μόνο οι αναμνήσεις γιατί ο κόσμος γύρω μας θα συνεχίσει να αλλάζει και να μεταμορφώνεται γιατί έχει χρέος. Χρέος και ανάγκη. Να δημιουργήσει νέες αναμνήσεις.
Οι φωτογραφίες είναι κατά σειρά εμφανίσεως από τους Tetxu_bcn και tr1stero.
Ο πύργος του Άιφελ, στολισμένος σαν κόσμημα, να γυρίζει το φάρο του και να επιβεβαιώνει το μύθο για άλλη μια φορά, σε κάθε του περιστροφή. Τα τεράστια παλάτια, τα πάρκα, τα μεγάλα βουλεβάρτα, ήταν όλα εκεί.
Μοιάζει τόσο ταιριαστός, τόσο απαραίτητος για το Παρίσι αυτός ο πυργός. Κι όμως δεν έχει καμία σχέση. Μα ούτε με την παλιά ούτε με την καινούργια πόλη. Αν κάποιος προσπαθήσει να τον περιγράψει θα έλεγε πως είναι ατελείωτοι τόνοι από σίδερα. Στερεωμένα μεταξύ τους με πιρτσίνια μέχρι τα 300 μέτρα περίπου. Σαν να περιγράφεις έναν άνθρωπο σαν μια σακούλα από νερό, αίμα και κόκαλα.
Τώρα βέβαια οι περισσότεροι Γάλλοι τον λατρεύουν, τον βάζουν σε βιβλία, σε τουριστικούς οδηγούς στις επιγραφές των μπιστρό, αλλά όταν είχε πρωτοχτιστεί αποτελούσε ιεροσυλία, βεβήλωση της άσπιλης ομορφιάς της Γαλατικής πρωτεύουσας, της παλιάς Λουτέτια.
Προχώρησα ανάμεσα στο φουτουριστικό τοπίο των πανύψηλων κτιρίων. Στα καινούργια τέρατα, στους μοντέρνους βλάσφημους της παρθένας και αγνής Παριζιάνικης ομορφιάς που πάντα μια θα είναι και ποτέ δεν πρόκειται να αλλάξει. Και ένιωσα χαρούμενος που ήμουν μαζί με τους βέβηλους και τους θρασείς. Αυτούς που αποτόλμησαν να κοιτάξουν το Παρίσι από ψηλά. Και ποιός μπορεί να αρνηθεί μια τέτοια πρόκληση.
Και τότε κατάλαβα ότι αυτό που θα παραμείνει ακλόνητο είναι μόνο οι αναμνήσεις γιατί ο κόσμος γύρω μας θα συνεχίσει να αλλάζει και να μεταμορφώνεται γιατί έχει χρέος. Χρέος και ανάγκη. Να δημιουργήσει νέες αναμνήσεις.
Οι φωτογραφίες είναι κατά σειρά εμφανίσεως από τους Tetxu_bcn και tr1stero.
Σχόλια
Το Παρίσι αποτελεί από μόνο του τη καλύτερη απόδειξη ότι το καινούριο μπορεί να συνυπάρξει με το παλιό. Είτε πρόκειται για μουσεία, είτε πρόκειται για ουρανοξύστες, αυτή η πόλη έχει το "κατιτίς" της.
Μπορεί η Αθήνα να είναι πιο παλιά πόλη από το Παρίσι αλλά το Παρίσι άνετα της δίνει μαθήματα μητρο-πολιτισμού.
Διότι η εξέλιξη σύμφωνα με τα τρέχοντα δεν είναι πάντα βεβήλωση αλλά συν-βάδισμα στις προκλήσεις ενός νέου κόσμου.
Σήμερα βέβαια αποτελεί ενα μοναδικό αξιοθέατο με επισκεψιμότητα πολύ μεγαλύτερη απο αυτή του παρθενώνα.
Έτσι λοιπόν φαίνεται και η συνήθεια του ανθρώπου να αντιτίθεται σε ότι καινούργιο, με τον νεοέλληνα να ασκεί συχνά την εν λόγω τακτική.Το παρίσι όμως ξεπέρασε πολύ νωρίς τα όποια taboo και η λογική εκεί επικράτησε στην πλειονότητα των ανθρώπων, ελπίζω πως επιτέλους έχει έρθει και η σειρά μας ξεπεράσουμε τις ενστάσεις και να προχωρήσουμε.