Ένα παράξενο πρόβλημα
Ήταν λίγο πριν τα Χριστούγεννα, Παρίσι. Και όλα τα στερεότυπα να μοιάζουν αληθινά. Και να το κάνουν ακόμη πιο μυθικό από όσο μπορεί μια πόλη του φωτός να είναι. Βρώμικο, Τεράστιο και Αγενές. Ο πύργος του Άιφελ, στολισμένος σαν κόσμημα, να γυρίζει το φάρο του και να επιβεβαιώνει το μύθο για άλλη μια φορά, σε κάθε του περιστροφή. Τα τεράστια παλάτια, τα πάρκα, τα μεγάλα βουλεβάρτα, ήταν όλα εκεί. Μοιάζει τόσο ταιριαστός, τόσο απαραίτητος για το Παρίσι αυτός ο πυργός. Κι όμως δεν έχει καμία σχέση. Μα ούτε με την παλιά ούτε με την καινούργια πόλη. Αν κάποιος προσπαθήσει να τον περιγράψει θα έλεγε πως είναι ατελείωτοι τόνοι από σίδερα. Στερεωμένα μεταξύ τους με πιρτσίνια μέχρι τα 300 μέτρα περίπου. Σαν να περιγράφεις έναν άνθρωπο σαν μια σακούλα από νερό, αίμα και κόκαλα. Τώρα βέβαια οι περισσότεροι Γάλλοι τον λατρεύουν, τον βάζουν σε βιβλία, σε τουριστικούς οδηγούς στις επιγραφές των μπιστρό, αλλά όταν είχε πρωτοχτιστεί αποτελούσε ιεροσυλία, βεβήλωση της άσπιλης ομορφιάς της Γαλατικής πρω